از جیب هزار آینه سر بر زده ای باز

ای گل ز چه رنگ این همه ساغر زده ای باز

تمثال چه خون می چکد از آینه امروز

نیش مژه ای بر رگ جوهر زده ای باز

در خلوت شرمت اثر ضبط تبسم

قفلی ست که بر حقهٔ گوهر زده ای باز

افروخته ای چهره ز تاب عرق شرم

در کلبهٔ ما آتش دیگر زده ای باز

مجروح وفا بی اثر زخم ، شهید است

کم بود تغافل که تو خنجر زده ای باز

ای خط ، ادبی کن ، مشکن خاطر رنگش

زین شوخ زبانی به چه رو سر زده ای باز

با تیره دلی کس نشود محرم چشمش

ای سرمه چرا حلقه بر این در زده ای باز

احرام گلستان تماشای که داری

ای دیده به حیرت مژه ای بر زده ای باز

خون کرد دلت سعی فسردن ، چه جنون است

خاکی و به آرایش بستر زده ای باز

بیدل چه خیال است در این راه نلغزی

اشکی و قدم بر مژهٔ تر زده ای باز